فضائل الشهدا

 هوالجمیل

هر شهید نه فقط در بهشت است بلکه خود بهشت است

تفاوت اکثریت ایثارگران ما و سربازان دشمن فقط در یک چیز بود: از خود گذشتگی که صفتی الهی استو در حد کمال در قلب و روح جبهه ما جریان داشت اما روحیۀ از جان‌گذشتگی در دو جبهه وجود داشت.

هر از خود گذشته‌ای حتماً از «از جان گذشته» هم هست.

ولی هر «از جان گذشته‌ای» شاید «از خود گذشته» نباشد.

تفاوت آشکار این دو صفت را در یاران پیامبر به وضوح می‌بینیم.

یک عده کثیر از جان گذشتند ولی از خود نگذشتند.

و یک عده قلیل هم از جان گذشتند و هم از خود.

اکثر سربازان کشورهای مهاجم دارای صفت «از جان گذشتگی» هستند ولی همین‌ها برای یک لقمه غذا، یا یک جرعه آب، یا یک قطعه غنیمت جنگی ممکن است یکدیگر را بکشند چون نمی‌توانند پا روی نفس خود بگذارند و از خود بگذرند.

تفاوت شهدای ما و کشته شدگان دشمن نیز در همین است. شهدای ما هم از جان گذشتند و هم از خود ولی دشمنان برای هدفی باطل و شیطانی فقط از جان گذشتند.

بزرگترین و مهمترین درسی که شهدا به ما می‌دهند همین درس «از خود گذشتگی» و «نفس کُشی» است. مشکلات عدیده جامعه امروز ما فقط با این روحیه حل می‌شود و در چنین شرایطی است که مدینه فاضله محمدی (ص) تحقق می‌یابد.

بهشت جای «از خود گذشتگان» است و فرقی نمی‌کند که این بهشت در آخرت باشد یا در دنیا. به همین علت، دوران دفاع مقدس برای خیلی‌ها تجلیگاه بهشت برین بود و اگر آنها در دنیای امروز غریبند بخاطر این است که صفت «از خود گذشتگی» از جامعه ما رخت بربسته و صفتهای دوزخی خودخواهی و خودستائی و خودفریبی جای آن صفت بهشتی را گرفته است.

حتی بسیاری از ما هم اگر درباره شهدا و ایثارگران مطلب بنویسیم و فیلم بسازیم و شعر بگوئیم فقط برای نشان دادن خودمان است نه نشان دادن آنها. این حرفها حرفهای ابوالفضل بود که گهگاه از عمق درد بر زبانش جاری می‌شد. او هم مثل بسیاری از شهدا و ایثارگران نگران جنگ و دفاع مقدس نبود. در مورد پیروزی سپاه اسلام ذره‌ای شک و تردید نداشت ولی همیشه نگران آینده بود. نگران اینکه آیندگان، نه فقط به هدف و منش و صفات آنها پی نبرند بلکه بخاطر اینکه حتی بعضی از رزمندگان هم در آینده هدف و سیرت و خصلت خود را فراموش کنند و یا بخاطر عملکرد نادرست بعضی از مسئولین، آنها به حاشیه جامعه رانده شوند و از یاد بروند و این نگرانی امام شهدا نیز بود.

یادشان بخیر، چقدر جایشان در جامعه خودپرست و مصرف‌زده ما خالی است و چقدر ما از اهداف و صفات آنها دور افتاده‌ایم. آری داروی دردهای ظاهر و باطن ما، در گلزارهای شهدا دفن شده است و برماست که پیوسته به آنها متوسل شویم و برای مداوای خود از آنها استمداد بجوئیم و یادمان باشد که هر شهید نه فقط در بهشت است بلکه خودش یک بهشت است.