در کشور ما تا کار به جای باریک نرسد....
هوالجمیل / اینروزها در سه قوه بحث اجرائی کردن ماده ۲۷ قانون اساسی در مورد قانونی شدن اعتراضات مطرح است، می دانید یعنی چه؟ یعنی اگر مطالبه و حرف حقی داشته باشی و نامه بنویسی و پیگیری کنی به جائی نمی رسد حتماً باید کار به اعتراض و پرخاش و مشاجره بکشد تا بستر قانونی آن تهیه شود، متأسفانه در مملکت ما تا کار به جای باریک نکشد گوش کسی بدهکار نیست و اگر اعتراض صورت گیرد مستمسک ضد انقلاب و نظام سلطه قرار می گیرد و تبدیل به اغتشاشات و آشوب و تخریب بیت المال می شود. این درد را به که باید گفت و کجا باید پیگیری کرد؟؟ گوش کسی بدهکار نیست....
آقایان سران، اگر در مدیریتهای میانی این کشور گوش شنوا وجود داشت نیازی به بسترسازی و قانونمند کردن اعتراضات نبود تا مثلاً قاضی القضات بگوید هر کس اعتراضی دارد بیاید با من صحبت کند، با آبدارچی دادگاه هم نمیشود صحبت کرد چه رسد به رئیس قوه!
در ضمن با اصل ۲۷ قانون اساسی هم که میگوید: «تشکیل اجتماعات و راه پیمایی ها، بدون حمل سلاح ، به شرط آن که مخل به مبانی اسلام نباشد آزاد است» کار درست نمیشود اگر حاکمیت شنوا نباشد.
والسلام
