فضائل الشهدا

آنکه عمری به دعـا غنچه لب وا می‌کرد
گـریه بر غـربت و مظلـومی بابا می‌کرد
آنچـه در معــرکه کرب و بلا رخ می‌داد
شاهدی بود که از خیمـه تماشا می‌کرد
مصلحت بود که آنجا به شهادت نرسد
ورنه او هم به بر فاطمه(س) ماوا می‌کرد 
🖤🤎
او سجاد آل‌محمد(ع) است که با رفتنش، صحیفه‌ای را به یادگار می‌گذارد که سطربه‌سطر و واژه‌به‌واژه ، راه و رسم بندگی و عبودیت را برای  رهروانش متذکر می‌شود.💥💥
از جمله نحوه شکر نعمت را که در مناجات شاکرین صحیفه‌اش اینگونه فرمود: «خدایا، پیاپی آمدن کرمت، برپاداشتن سپاست را از یاد من برد و فراوانی بخششت، مرا از شمارش ستایشت درمانده ساخت و در پی هم آمدن احسانت، مرا از یاد اوصاف نیکت بازداشت و پشت هم رسیدن نعمت‌هایت مرا از گسترش خوبی‌هایت درمانده نمود...» [] 
  
صحیفه ای که در دعای هفتم آن، اینچنین با پروردگار مناجات می‌کند: «ای خداوندی که گره کارهای فروبسته به تو گشوده می‌شود و سختی‌ها با تو آسان می‌گردد، ای که از تو خواهند رهایی از تنگناها را»
به تعبیری، امروز روح تقوی و پرهیزگاری، تجسم خویشتن داری و غلبه بر تمنیات نفسانی، نماد خشیت الهی و خضوع در پیشگاه خداوند، به آسمان عروج می‌کند.
او که فرمود:«خداوندا! مرا از کسانى قرار ده که عمرشان را دراز و کردارشان را نیکو گردانیده‌‏اى و نعمتت را بر آنان تمام کرده‏‌اى و از آنان خرسندى، و به آنان زندگى‌اى پاک، همراه با پایدارترین شادمانى و سرشارترین کرامت و کامل‏ترین رفاه، عطا نموده‌‏اى.»[]
او که شاهد کربلا بود و ناظر شهادت پدر و ۷۲ تن از بهترین یارانش؛ او که درد تشنگی اهل حرم و اسارت اهل بیتش را دید و سال‌ها عزادار واقعه‌ای بود که از لحظه‌به‌لحظه‌اش، خون می‌بارید.
به واقع عاشوراى اباعبدالله‌الحسین(ع)، کتاب سرخى بود که تفسیر ناب آن، از زبان امام سجاد(ع) تراوید چرا که نگاهش، هر لحظه مرثیه‌ی زنده کربلا بود و قصه پر غصه‌ی اسارت زینب(س)...
او که پاسدار وحی نبوی، صلابت علوی و شور حسینی بود و صحیفه‌ی سبزش، نجوای عاشقانه و سوزناک با پروردگار. او سجاد سجاده‌های عاشقی و زینت عبادت‌کنندگانی بود که از رکوع و سجودشان، عطر استجابت به استشمام می‌رسد.
او که دعاهایش را بدرقه‌ی عاقبت به خیری رهروان کرد تا سطر به سطر، مناجات و عبودیت را بر دل‌های تیره ما نقش زند.🖤🤎